Terug naar huis

Eerlijk gezegd; ik wilde nooit graag hier zijn op deze planeet. Het voelde alsof ik thuis miste. Alsof ik mijn draai in dit leven gewoon niet kon vinden. Ik wilde naar huis, wat huis dan ook zou moeten zijn. Maar niet meer hier zijn. Wat is dit toch voor een rare plek om te leven.

Zware energie

Ik kon niets met die zware, logge energie. Waarom moet hier alles zo moeilijk gaan, zo omslachtig, zo lastig? Waarom moet ik alles volgens structuren doen die voor mij totaal onlogisch aanvoelen? Wat is dit voor een hele rare wereld waarin wij leven? Waarom moet alles volgens het systeem: geboren worden, naar school gaan, werken, en dan doodgaan? Mag het ook eens anders? Het is alsof je dan tegen de ene muur loopt en dan weer tegen een andere; en dat voortdurend.

Ik zit zo niet in elkaar, ook nooit geweest. In het verleden werd mijn gedrag gezien als zwak. Alsof ik geen echte vent was. Ik zou geen ruggengraat hebben. En dat alleen maar omdat ik anders tegen de wereld aankeek. Het heeft me zo enorm veel moeite gekost om me hiervan los te weken. Om te realiseren, dat met mij helemaal nooit iets mis was. Ik was gewoon anders en dat ben ik nog.

De wereld is voor mij anders

Ik ervaar de wereld anders. Dat heb ik altijd zo gedaan. Pas toen ik begreep dat het niet nodig was om me eindeloos aan te passen, maar dat er manieren zijn om het spel anders te spelen, pas toen kwam ik goed in mijn vel te zitten. Nu zie ik deze wereld als een fantastisch mooie wereld, waarin ik helemaal tot bloei kan komen als nooit tevoren. Wat zo’n shift in perspectief toch niet allemaal teweeg kan brengen.

Groetjes,
&BE – Wiljo Dirkx