Bij de meesten van ons stopt onze emotionele ontwikkeling rond de leeftijd van 5 à 7 jaar. Het is de tijd dat wij naar school gaan. Dat betekent dat we van een intuïtief wezentje opeens een denkrobotje worden. Kinderen vinden het vaak in het begin fijn om naar school te gaan, omdat het gewoon iets totaal anders is. Maar zodra ze een half jaar in het schoolritme meedraaien, waarin alles om ratio draait, om plannen, logisch denken, analyseren (alles van de Mannelijke Perspectief Energie (MPE) wereld), worden kinderen denkrobotjes. Ze beginnen dingen te ervaren als falen, als onzeker zijn, als beoordeeld te worden en ga zo maar door.

Er is een spirituele wetmatigheid die zegt: alles wat je aandacht geeft groeit en alles wat je geen aandacht geeft, vervalt naar de achtergrond. Ons onderwijssysteem stimuleert vooral het denken, het ratio. Daar is niets mis mee: het is slechts een mogelijke aanpak uit een hele serie van mogelijke aanpakken. Kinderen zouden ook volgens de Nieuwe Balans Energie manier van denken opgevoed kunnen worden. Dat betekent 60% kiezen met je hart/ziel/intuïtie en dan 20-30% je verstand gebruiken om die keuzes te creëeren en te manifesteren.

Omdat er geen aandacht is voor de intuïtieve en emotionele ontwikkeling, maar alle aandacht verschuift naar ratio, krijgt ratio alle groei mee en intuïtie en emotie niet meer. We vergeten, zodra we opgroeien, hoe we met emotie moeten omgaan en hoe intuïtie werkt. Daardoor is er weinig emotionele volwassenheid.

Het gevolg van die rationele kinderaanpak zien we dagelijks terug in het leven om ons heen. De meeste volwassenen zijn emotioneel blijven hangen in hun ontwikkeling toen ze naar school gingen. Dus hebben we veel mensen in driedelige pakken en mooie mantelpakjes die de meest vooraanstaande posities bekleden, die academische studies hebben voltooid en misschien wel succesvol zijn in hun vakgebied. Maar die tegelijkertijd niet weten hoe je met het meest fundamentele, emoties, moet omgaan. Je vindt ze in grote bedrijven, in de politiek, in organisaties, in verenigingen en noem maar op. Kinderen in pakken. Dit is geen oordeel, maar een constatering die je zelf ook gemakkelijk kunt maken.