Wij denken dat we in een realistische wereld leven, omdat wij het zo ervaren dat alles tastbaar is en alles kunnen aanraken. Maar wij leven de wereld met onze vijf zintuigen. In feite is de wereld waar wij in leven niet echt, het is een illusie. Maar hij is zo écht gemaakt, dat we niet in de gaten hebben dat het een illusie is.

Waar kun je dat aan weten? Jij hebt een ziel. En die ziel is eeuwig, want dat is pure levensenergie. En die ziel leeft in spirituele werelden en fysieke werelden tegelijk. Jouw fysieke lichaam gaat ooit een keer dood, maar de ziel niet. De spirituele werelden zijn eeuwig, en in feite dus meer realistisch. De fysieke wereld zou dus een illusie moeten zijn, want die is vergankelijk. De illusie is zo krachtig gemaakt door de schepping, dat je dat niet in de gaten hebt. En daar is een hele goede reden voor.

Als je het zonder deze illusie zag, dan doorzag je de schepping zelf. In al zijn perfectie. Door een illusie te creëren, de fysieke werelden dus, denk je dat er ook zoiets bestaat als imperfectie. Wij leren eigenlijk in de fysieke werelden. We hebben een illusie nodig om ervaringen op te doen. In de fysieke werelden zijn we niet wetend, in de spirituele wereld zijn we alwetend.

Als mensen een bijna dood ervaring gehad hebben, omschrijven die de spirituele werelden. Zo mooi. Zo fijn. En dan ben je weer hier, op Aarde als mens. Achter de sluiers der vergetelheid. Toch kunnen we juist door die menselijke illusie het tegengestelde van perfectie ervaren.