Verantwoordelijkheid nemen

Je ziet het gebeuren in bedrijven, in de politiek, in organisaties en zelfs op lokaal niveau. De zoektocht naar het antwoord op de grote vraag: “Wie is hier schuld aan?” Valt het je nooit op dat men altijd op zoek is naar een of andere dader? Dat wanneer we die gevonden hebben, we deze tot diens verantwoording kunnen roepen. En als gevolg daarvan, het probleem opeens opgelost lijkt te zijn. Dan neemt tenminste iemand de verantwoordelijkheid.

Vreemde bijsmaak

Verantwoordelijkheid nemen heeft in deze tijd een wrange bijsmaak gekregen. Kijken naar hoe het er in veel bedrijven, in de politiek en in veel organisaties eraan toe gaat, dan kunnen we constateren dat er mensen moeten zijn die de verantwoordelijkheid nemen. Maar het vreemde is…..die zijn er eigenlijk zelden of nooit. Zij die leiding geven noemen we managers of iets soortgelijks. Veel managers willen heel graag de lusten die bij hun functie horen zoals een goed salaris, een mooie lease auto, bonussen enzovoorts.

Tegelijkertijd hebben ze ook een broertje dood aan lasten die op hun pad komen. Die horen weliswaar bij hun functie, maar schijnbaar is het moeilijk om daarmee om te gaan. Die komen nooit gelegen en moeten zo snel mogelijk van hun bordje verwijderd worden.

We zijn in een maatschappij terechtgekomen waarin iedereen zich indekt en vooral geen verantwoordelijkheid wenst te nemen. De fout ligt altijd bij een ander, maar nooit bij het individu. Nu zouden we kunnen zeggen: “Ach, dat is alleen maar op bestuursniveau zo”.  Maar is dat zo? Doen wij zelf niet vaak precies hetzelfde?

Neem jij je verantwoordelijkheid?

Want, denk er eens over na; wat doe jij als er iets op je pad komt dat je niet leuk vindt, waarbij anderen betrokken zijn? Durf je te erkennen dat jij 100% verantwoordelijk bent voor hoe je omgaat met de dingen die in je leven op je pad komen? Of ben je iemand die meteen gaat wijzen naar de ander?

Wanneer je dat doet, kijk dan eens even naar je hand. Eén vinger wijst naar de ander. Die was volgens jou schuld aan dit alles. Maar wijzen die andere drie vingers in je hand naar toe? Naar jezelf. Daarmee maakt het leven je duidelijk, dat alles in je leven jouw verantwoordelijkheid is. Voor de volle 100%. Jij hebt die ruzie misschien niet veroorzaakt, maar jij bent wel 100% verantwoordelijk hoe je met de ruzie en de consequenties daarvan omgaat.

Je kiest telkens opnieuw

Wen eraan om situaties die op je pad komen te zien als spiegels voor je eigen leven. Dat we ons voortdurend in een spiegelpaleis van het leven zelf bevinden. En dat je daardoor telkens weer de mogelijkheid krijgt om een andere keuze te maken over een bestaande situatie. Dan neem je helemaal verantwoordelijkheid voor jezelf en jouw leven. Dan hoef je nooit iemand meer de schuld van iets te geven.