Geboren worden en doodgaan horen bij het leven. Mede door religieuze en culturele overtuigingen hebben we aangenomen dat er maar één enkel leven is en daarin moet je het dan maar allemaal doen. Dat klopt niet. Het is overigens ook totaal onlogisch. Wat zou de meerwaarde zijn voor de schepping als jij maar één enkel leven zou hebben? Dat wordt dan als een overvol busstation van mensen die komen en gaan met verstoppingen over de gehele lengte.

Je hebt niet één enkel leven. Je hebt er heel veel. Ieder leven noemen we een incarnatie en in elke incarnatie leer je nieuwe dingen. Je ervaart hoe iets is, ontdekt nieuwe facetten van het leven en kunt groeien in alles wat je doet. Je ziel is daarbij jouw centrale zon waar alles om draait. Die doet al die levens van jou en zoekt daar telkens een menselijk lichaam bij om door die ervaringen heen te gaan.

De ziel is levensenergie, pure levenskracht. Het kan niet vernietigd worden. Je fysieke lichaam is echter vergankelijk. Het ontstaat ooit op een organische wijze en houdt op dezelfde wijze ook op te bestaan.

Geboorte en dood lijken permanent, omdat het ons beeld van afscheiding versterkt. Afscheiding is overtuiging dat we afgescheiden van elkaar zijn, zodra de dood intreedt. Ja, het is waar. We nemen (tijdelijk) afscheid van de fysieke mens. Maar niet van diens essentie, de ziel. Die blijft altijd bestaan. Elke ziel heeft bewustzijn en met alles wat bewustzijn heeft, kun je communiceren. Dus ook met zielen van mensen die er in de fysieke wereld niet meer zijn. Daar is niets vreemds aan. Je hoeft niet in trance te gaan om dat te bereiken. Iedereen kan het leren.

Geboorte en dood zijn slechts transitie fases (overgangsfases) van de ziel. Van de ene staat van zijn, naar de andere staat van zijn. Niets meer, niets minder.