Bewustzijnsverandering is net als puzzelen

Geschreven door: Anneke Vogels
Persoonlijke ervaring

Bewustzijnsverandering is voor mij soms net zoiets als puzzelen. Je krijgt een doos met stukjes: uitdagingen, patronen, troepjes uit je onderbewustzijn, emoties, gevoelens, gedachten, wensen, andere mensen en struggels. De hele mikmak. Het is een complexe puzzel waarvan je al heel blij bent als je een hoekje gevonden hebt. Soms ben je zó gelukkig, dan denk je: ‘Ik ben er. Ik weet het.’ Hoeraaa. Nu lijkt je puzzel compleet.

Ben je ooit klaar?

Met de nadruk op lijkt. Want dan komt het Universum eraan en zegt: ‘Leuk hoor. Mooie puzzel. Goed. Nu trek ik ‘m helemaal uit elkaar. Alle stukjes gooi ik weer los in een bak. Én… als extra ingrediënt: nieuwe stukjes die jij nog niet kent. Oh, en ze passen niet zo makkelijk in de puzzel die je al hebt gemaakt, maar toch mag het één geheel worden. Haha.’ Wat?! Sinds ik me dat beseft heb, heb ik in ieder geval veel minder haast om ook maar iets te bereiken. Want je bent nooit klaar. Je bent nooit uitgepuzzeld. Dus waarom zou je eigenlijk haasten?

Zielenplan

Toen ik hoorde dat het mogelijk is dat je je initiële zielenplan af kon krijgen voordat je hier het loodje legt, dacht ik: ‘Jaaa, daar gaan we voor.’ Maar weet je wat? Dan komt er gewoon een nieuw plan. En nog eentje. En nog eentje. Je bent nooit klaar.

Moedeloos

Het besef dat een ziel nooit ‘klaar’ is met leren, ervaren en ontdekken heeft me onlangs écht heel moedeloos gemaakt. Het heeft het stukje in mij dat graag wil presteren en afronden enorm geïrriteerd. Het stukje in mijn hoofd. Want eigenlijk zijn er twee perspectieven: het perspectief van je menszijn en het perspectief van je ziel. De beperking van de mens in de Mannelijke Perspectief Energie is dat je enorm geconditioneerd bent dat je het doet voor de prijs, niet voor de reis. Iets moet zin hebben. Iets moet iets opleveren. Iets moet verschil maken. Moet, moet, moet.

En wat nou als er helemaal niet zo veel moet? Geniet gewoon van die reis… sindsdien (drie seconde geleden toen ik me dit besefte) heb ik moedeloos maar getransformeerd naar moeteloos.

Moeteloos. Hoe fijn is dat? Niet zoveel meer moeten. Veel meer spelen en genieten.

Weet je wat nou grappig is? Ik heb de zin of lol van puzzelen nooit begrepen. Vreselijk. Ik zie op de doos al wat het wordt en nu moet ik mijn kostbare tijd er aan besteden dat na te maken? Net als een Escape Room. Als het doel is om eruit te komen, stop mij er dan niet in. Niet mijn ding. En toch is het menszijn vergelijkbaar. Je hebt alles al in je. Je hele reis van dit leven IS er al. Je bent er al. Alles is goed. Maar toch mag je gaan puzzelen. Dit keer krijg je geen doos erbij. Wel aanwijzingen. En juist die ‘onwetende’ ervaring maakt dat alles expandeert. Dus waarom je als mens niet alles herinnert wat je in essentie bent, is maar goed ook. Dat zou nou pas écht een foutje in de schepping zijn. Als we altijd maar de perfectie in alles zouden zien, konden we niet groeien.

Vraagje voor jou: waar word jij moedeloos van? En komt dat stiekem door iets wat jij moet van jezelf? Als je dat moeten er nou eens vanaf haalt… eens zien wat er dan gebeurt. Van moedeloos naar moeteloos naar moeiteloos.